Тау толқын төсінде тербелген ерке күн қайда?

Қайда сол дәуренің тағдырдан күш-қуат сезген,

Шағала көктемнің дүркіреп ұшты ма көзден?

Сенемін саған, тұрғанда аман

Адамдық күші, ой күші

Аралым менің, жанарым менің,

Халқымның ұлы қайғысы.

Бұл өлке қалайша болады азап түнегі,

Ежелгі мұң зарың аз ба еді, қазақтың елі?

Қайтемін, Аралым, бүгінде қалды сүлдерің,

Төзімі еліне ұқсаған көнбісім менің.

Аралым, күн туды басыңа дүрбелең-күрең,

Кім ұқпақ, шалды, анау өзіңмен бірге өлем деген.

Безбүйрек ғасырың қағады қанатын үнсіз,

Бір жылда екі ұлын жоғалтқан ана тұр тілсіз.

(М.Шаханов)